In het najaar van 2012 schreven verschillende vrienden van Den Dolaard in voor een avondlijke proeftocht. Ziehier enkele fragmenten uit de neergeschreven reacties achteraf:

Ik stem me af op wat er zou gebeuren en ik kreeg een cadeau. Mona kiest mij uit om een stapje in de wereld te zetten, samen op pad, het onbekende in. Al snel krijg ik haar vertrouwen en respect. We zijn gelijkwaardig aan elkaar, we hebben het immers samen te doen deze tocht. Zij geeft het ritme en het tempo aan en ik leid haar over begaanbare en minder begaanbare paden. Het is bijzonder hoe snel we op elkaar afgestemd zijn. Ik kom uit de snelle alledaagse wereld en zij van op haar groene weide.
We vergeten beide hoe ons dagelijks leven is en genieten van het op pad zijn met elkaar. Ik vind het heerlijk om niet te moeten bepalen hoe snel of traag we gaan. De plassen water vragen wat extra afstemming op elkaar, ze wil er om heen, niet er doorheen. Wat geniet ik als uitzoek hoe we er rond kunnen, het is nog meer genieten als ik merk dat ze soms wel twijfelend maar altijd in vertrouwen volgt en haar pad gaat.
Doorheen de appelboomgaard en het maïsveld gaan we samen op zoek naar een weg. En ze geniet, net als ik. Hier en daar moet een verse maïskolf er aan geloven, maar wie krijgt er niet graag een snoepje als hij onderweg is?
Maar dan komen we terug op straat. Wat een andere wereld. Putdeksels en rioolroosters zijn grote hindernissen voor haar. Daartegen zijn de waterplassen niks. Met wat geduld en doorzettingsvermogen overwinnen we samen de obstakels.
We zijn terug op de weide aangekomen. Ze neemt rustig en dankbaar afscheid om haar familie terug te vervoegen.

Ik heb met verbazing vastgesteld hoeveel ik er van genoot op het moment. Mijn nieuwe vriend Elmo was al bij al heel vriendelijk voor mij, maar ik ook voor hem. En ik heb genoten van de omgeving in zijn geheel : het gezelschap, de natuur, het verlichte centrum van Zoutleeuw, de open hemel, de passerende vrachtwagens … Maar het belangrijkste was het onderweg zijn en het voelen wat dat nog steeds met me doet. Het onbekende, niet weten wat nog komt, hoe mijn ezeltje zal reageren, maar zeker ook dat alles steeds weer loslaten als het me te veel bezig ging houden. Het heeft me nadien ook nog verschillende keren bezig gehouden. Ik heb er ook met verschillende mensen over verteld met veel plezier en energie en het heeft me dit weekend opnieuw een vuur doen aansteken in de tuin en tijd door te brengen buiten i.p.v. in mijn zetel.

(…) Het was mooi om achter Jan te lopen en zo te leren hoe hij het deed: dat stappen en niets anders dan stappen. Het was echter veel gemakkelijker om zelf voorop te lopen met mijn ezelin vlak achter mij. We werden  er beiden veel rustiger van. ’t Was mooi om te stappen in stilte. Tussen die hoge bomen. Onderweg, op het prachtigste moment, heb ik dan zelf ook de stilte doorbroken. En zijn we beginnen te praten. (…) Onze ezelinnetjes vonden het niet zo fijn, maar al bij al lieten zij ons onze babbel afwerken. Het werd een heel vruchtbaar gesprek. (…) Dat is het mooie toch van 1 op 1 ontmoetingen. Een niet te onderschatten meerwaarde van zo’ n ezelwandeling! Zeker omdat het ’tijd-los’ (sic) was voor ons beiden. En de horizon tegemoet…
Mooi was ook dat ik zelf niets wist, niks moest berekenen, van “hoe, wat wanneer, naar waar”. Gewoon stappen. En ervaren.

Dankbaar denk ik terug aan de ezeltocht die ik samen met jou en mijn zoon mocht maken. Maanden later blijft vooral de intensiteit van het moment me nog steeds bij. In het donker i.p.v. op de nintendo, wandelend i.p.v. liggend voor de zetel, pratend met mijn zoon over het leven i.p.v. over huiswerk. Met angst voor de middeleeuwse fantasieën over struikrovers … Het voelde toen als authentiek in de wereld zijn, zoals die er al eeuwen is. Leidend en ook wel meebewegend met jouw ezel, waar nodig. Een zalig en gekoesterd vader-dier-zoon moment.